Η αγωνία κορυφώνεται. Έξω από την «αίθουσα τοκετού» περιμένω τη γέννηση του δεύτερου παιδιού μας. Τα λεπτά μου φαίνονται ώρες, ατέλειωτες.
Επιτέλους, με φωνάζουν να δω το νεογέννητο γιο μου… δεν μπορώ να κάνω βήμα. «Πήγαινε!», ακούω τους δικούς μου.
Όλη η οικογένεια σε πελάγη ευτυχίας, φωτογραφίες, πειράγματα… Μπαίνω και βλέπω το παιδί. Έρχονται και οι υπόλοιποι, συγκίνηση, χαρά, σου μοιάζει, της μοιάζει, του μοιάζει... Λες κι αυτό είναι το πιο σημαντικό…
Νιώθω ότι το παιδί κάτι έχει. Σκέφτομαι ότι μπορεί να είναι από τον τοκετό. Βλέπω από μακριά το γιατρό, το μαιευτήρα να βγαίνει από το χειρουργείο με την πράσινη ρόμπα. Τους αφήνω όλους, τρέχω και τον ρωτάω
-- «Γιατρέ, έχει κάτι το παιδί;»
-- «Τίποτε δεν έχει». Για να το λέει ο γιατρός, όλα θα είναι μια χαρά.
Σε λίγο βλέπω και τη γυναίκα μου που μόλις έχει βγει από το χειρουργείο. Σκύβω και την αγκαλιάζω…
Με φωνάζουν. «Σας θέλει ο παιδίατρος, ο νεογνολόγος, στο γραφείο του».
Καθόταν σοβαρός, «το παιδί πρέπει να μπει στη μονάδα»
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. « Όλα είναι μια χαρά, γιατί να μπει στη μονάδα;»
--«Μην κάνετε έτσι, γεννήθηκε με ένα πρόβλημα, όχι πολύ σοβαρό, αλλά υπάρχουν και κάποια ιδρύματα και…».
-- «Ιδρύματα;», «μην κάνετε έτσι;», ανοίγω μια πόρτα, αρχίζω να κατεβαίνω σκάλες, βρίσκομαι έξω από το μαιευτήριο. Πάω και κάθομαι στην άκρη ενός μικρού πάρκου εκεί δίπλα.
Πανικός, φόβος, στενοχώρια, άγνοια…
Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι η γυναίκα μου θα με αναζητά και θα ανησυχεί. Πόση ώρα ήμουν εκεί; ούτε ξέρω.. προσπαθώ να συνέλθω… Δεν πρέπει να καταλάβει τίποτα… Παίρνω μια ανθοδέσμη από το ανθοπωλείο στο ισόγειο και τρέχω κοντά της στο δωμάτιο.
Ταλαιπωρημένη… αλλά σε λίγο φέρνουν το μωρό (είχα φροντίσει να της το φέρουν για λίγο πριν μπει στη μονάδα)… βρέθηκε στον έβδομο ουρανό…
Σε λίγο ήρθαν να το πάρουν…
-- «Μην ανησυχείς, δεν είναι τίποτα. Παρουσίασε λίγο ίκτερο και πρέπει να μπει στην θερμοκοιτίδα»
-- «Ναι, δεν είναι τίποτα και της ξαδέλφης μου είχε ίκτερο, δεν είναι τίποτα»
Συνέχισα να παίζω θέατρο μέχρι που πήγαμε σπίτι. Πέντε μέρες και πέντε νύχτες, ένας αιώνας… Πως μπόρεσα… Ακόμα έχω τα σημάδια.
Πρώτη μέρα στο σπίτι, το απόγευμα μου ζήτησε η γυναίκα μου να πάμε σε ένα άλλο παιδίατρο να «δει» το μωρό. Κάτι δεν της πήγαινε καλά… Το μητρικό ένστικτο…
Ο γιατρός, φίλος, είχε ενημερωθεί… γνώριζε… άρχισε να το εξετάζει, ψεύτικη όλη η διαδικασία.
- «Γέννησες ένα παιδί που δεν θα είναι όμορφο…».
- «Για τα δικά σου μάτια. Για τα δικά μου είναι…»
Ο γιατρός αλλάζει κουβέντα, αρχίζει να λέει για στατιστικές, για τις γεννήσεις στις τόσες χιλιάδες που μπορεί να υπάρχει πρόβλημα…. μπούρδες.
- «Σταμάτα» του λέει.
Προσπαθώ να της εξηγήσω. Να εξηγήσω τι;
Η γυναίκα μου ζητά από το γυναικολόγο φάρμακα για να «κόψει» το γάλα. Δεν θέλει, δεν μπορεί να το θηλάσει. Έχει μια άρνηση. Εγώ το ίδιο.
Αφήνουμε το μεγάλο (τεσσάρων χρονών ο «μεγάλος») στη γιαγιά και φεύγουμε για την Αθήνα. Κλείνουμε ραντεβού σε μια καθηγήτρια παιδιατρικής στο Κολωνάκι. Τα ίδια κι εκεί, στατιστικές.
Έχουμε εγκλωβιστεί. Πρέπει να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε.
Η μοναδική λέξη που ακούγεται είναι η λέξη «ίδρυμα». Πηγαίνω και βλέπω κάποια τέτοια «ιδρύματα». Αντικρίζω τρομερά πράγματα εκεί μέσα. Αποθήκες ψυχών. Ντροπή… Θυμός…
Μας προτείνουν έναν άλλο γιατρό, «ειδικό» παιδίατρο, στη Συγγρού.
- «Νέοι είστε, μη χαραμίσετε τη ζωή σας.. έχω δει πολλά… αυτό το παιδί δεν θα αυτοεξυπηρετείται, δεν θα μιλήσει, δεν θα περπατήσει, δεν θα…, έχει πρόβλημα στην καρδιά, δεν θα ζήσει. Αυτό το παιδί, ένα… «δεν».
Προτείνει λύση ο «ειδικός» παιδίατρος: ευθανασία…. Μου δίνει και το τηλέφωνο μιας κλινικής.
Όλα αυτά τέλειωσαν το βράδυ, στο σπίτι. Τον πήραμε αγκαλιά.
Καλωσόρισες…
Τίποτε από αυτά που μας είχαν πει δεν ισχύει. Με την αγάπη μας και προπάντων με την φροντίδα της «ηρωίδας» μητέρας του, (ήταν η πρώτη και αποκλειστική δασκάλα του) και αυτοεξυπηρετείται και περπατάει και ακούει και βλέπει και παίζει και γελάει και χορεύει και πάνω απ’ όλα, αγαπάει… πραγματικά. Έχει Σύνδρομο Down.
Ήταν 29 ετών η γυναίκα μου, ήταν αυτή η μία στις 10.000 των στατιστικών.
Μερικές φορές τον κοιτάζω και νιώθω ακόμα και τώρα ένοχες γι' αυτά που είχα… σκεφτεί… τότε.
Σήμερα o Σταύρος μας είναι 25 χρονών.
3 σχόλια:
Οι όποιες ενοχές, που γράφεις, ήδη είχαν καθαρθεί από το καλοκαίρι του 1987, όταν ο θανατηφόρος,για πολλούς,καύσωνας είχε κάνει καυτό και απλησίστο ακόμα και το θαλασσινό νερό.
Στους αγίους Θεοδώρους προαπαθούσατε να κρατήσετε, με νύχια και με δόντια,για μερόνυχτα ξάγρυπνοι, το δίχρονο παιδί στη ζωή, ακουμπώντας το στα δροσερά πλακάκια του ισογείου,για να ξεκουράσετε την κουρασμένη του καρδούλα...
Η αποενοχοποίηση είχε έλθει πολύ νωρίς, όταν επέλεξες συνειδητά( απορρίπτοντας άλλη δελεαστική επαγγελματική πρόταση) να επιστρατευτείς,με οικονομικό,και όχι μόνο, κόστος,στην υπηρεσία αυτών των παιδιών και των οικογενειών τους, κόντρα στην κρατική και κοινωνική αναλγησία.
Η κάθαρση είχε ήδη συντελεστεί κυρίως από τη στιγμή που πάρθηκε η απόφαση να μην καταδικάσετε αυτό το παιδί στα κάτεργα των ιδρυμάτων και να το εντάξετε ισότιμα και δικαιωματικά στη ζωή σας, σε κάθε της έκφραση.
Αυτό το κείμενο δεν πρέπει να μείνει"κρυμμένο" σ αυτήν την ανάρτηση.
Πρέπει να βρει το δρόμο του σαν μάθημα και πρόταση ζωής.
@ εκπαιδευτικός
Είναι πολύ σημαντικό, στα δύσκολα, να έχεις φίλους κοντά σου.
Κι εμείς είχαμε εσάς στους Αγίους Θεοδώρους το 87.
Όμως όπως λέει και ο "ποιητής"
Έχω δικά μου μέτρα να μετρώ
το φως και το σκοτάδι.
Τη μοναξιά,
τις ενοχές,
της αμαρτίας το χάδι.
Διάβασα το κείμενο-κατάθεση ψυχής σας απνευστι!Τόσο ανθρώπινο & τόσο αληθινό! Εύχομαι ό,τι καλύτερο γα σας & την οικογενειά σας.
Δημοσίευση σχολίου