19.10.2010 Από Στέργιο Νότα
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Εκδήλωση ενημέρωσης/ευαισθητοποίησης για την Ψυχική Υγεία
Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010, 10.00 – 22.00
Αίθουσα εκδηλώσεων του Μετρό Συντάγματος
«Πας καλά; Κάνε μια στάση και άλλαξε στάση…!»
Αυτό είναι το σύνθημα των 30 φορέων ψυχικής υγείας που συμμετέχουν στην εκδήλωση ενημέρωσης/ευαισθητοποίησης για την Ψυχική Υγεία που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Μετρό Συντάγματος στα πλαίσια της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης της «ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ Α.Ε.»(ΑΜΕΛ Α.Ε.). Από τις 10 το πρωί έως τις 10 το βράδυ, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας (10η Οκτωβρίου),οι φορείς σε μία μεγάλη γιορτή, θα παρουσιάζουν το έργο τους, θα εκθέτουν σε μπαζάρ τα έργα των εξυπηρετούμενών τους, θα συζητούν και θα ενημερώνουν το κοινό σε θέματα ψυχικής υγείας
15.10.2010 Από: Νάντια Βαλαβάνη
Στο δρόμο με το «Φορτηγό»
Βγαίνουμε στο δρόμο τραγουδώντας
Βγαίνουμε στο δρόμο για να συναντηθούμε
Να βρεθούμε,
εμείς οι φοβισμένοι και παραιτημένοι
οι μοναχικοί
μελαγχολικοί στην εσωτερική εξορία
την καθημερινή
Μας στερούν τη δουλειά
Μας στερούν τα όνειρα
Μας στερούν την αξιοπρέπεια
Για πόσο ακόμα θα τους κοιτάζουμε
να καταστρέφουν τη ζωή μας,
καθένας κλεισμένος στη φυλακή του;
Βγαίνουμε στο δρόμο τραγουδώντας
Γιατί το τραγούδι ενώνει
Η ποίηση λυτρώνει
Ο χορός απελευθερώνει
Βγαίνουμε στο δρόμο τραγουδώντας
Γιατί η Τέχνη ανήκει στο δρόμο
Η Τέχνη είναι ελευθερία
Ο δρόμος είναι ελευθερία.
Ελεύθερο πια
το παιδί ρίχνει την πέτρα στη θάλασσα.
Θέατρο του Νέου Κόσμου
Αντισθένους 7 και Θαρύπου, Αθήνα, Τηλέφωνο: 210 – 9212900
Η παράσταση
«Το όνομά μου είναι Rachel Corrie»
συνεχίζεται για 2η χρονιά
Το όνομά μου είναι Rachel Corrie
ένα έργο βασισμένο στα ημερολόγια και τα emails της Rachel Corrie που επιμελήθηκαν οι Alan Rickman και Katharine Viner.
Μία αληθινή ιστορία. Μία παράσταση που απαγορεύτηκε στη Νέα Υόρκη. Ένα θέατρο ντοκουμέντο που «μιλάει» την αλήθεια. Η 23χρονη αμερικανοεβραία Rachel Corrie βρήκε το θάρρος να περάσει στην απέναντι όχθη και να δει την αλήθεια της άλλης πλευράς με τα δικά της μάτια… Την αλήθεια του παλαιστινιακού λαού που εδώ και 60 χρόνια βρίσκεται σε απόγνωση… Και συνάντησε το θάνατο…
Ήταν ηρωίδα; Ήταν τρελή;
Λίγα λόγια για την ιστορία του έργου
Ανέβηκε για πρώτη φορά στο Royal Court Theater του Λονδίνου το 2005, σε σκηνοθεσία του Alan Rickman, όπου και σημείωσε τεράστια επιτυχία, αποσπώντας το βραβείο «London Theatergoers’ Choice Award» για την «Καλύτερη Θεατρική Παράσταση», «Καλύτερη Σκηνοθεσία» και «Καλύτερη Σόλο Ερμηνεία». Παίχτηκε έκτοτε σε πολλά θέατρα της Αγγλίας και της Αμερικής, καθώς και σε πολλές άλλες χώρες παγκοσμίως, όπως την Αυστραλία, το Μεξικό ακόμα και το Ισραήλ. Το έργο τιμήθηκε με πολλά βραβεία και διακρίσεις ανά τον κόσμο, ενώ αξιοσημείωτη παραμένει η ακύρωση - για το φόβο πολιτικών αντιποίνων - προγραμματισμένων παραστάσεων στη Νέα Υόρκη, το Μαϊάμι και το Τορόντο.
28.09.2010 Από Νάντια Βαλαβάνη
28.09.2010 Από Νάντια Βαλαβάνη
ΟΥΤ’ ΟΡΦΑΝΟ, ΟΥΤΕ ΦΤΩΧΟ, ΟΥΤ’ ΑΠ’ ΤΑ ΞΕΝΑ ΞΕΝΟΝ
Ένα θέαμα για τα εργατικά ατυχήματα
Ένα θέαμα για τα εργατικά ατυχήματα.
130 νεκροί κατά μέσον όρο την τελευταία δεκαετία. Άγνωστο πόσοι οι ανάπηροι και οι ακρωτηριασμένοι. Μέσα στα στοιχειωμένα κτίρια, πάνω στους δρόμους και τις γέφυρες όπου “χτίζονται” αυτοί οι 130 νεκροί κάθε χρόνο, κυκλοφορούμε εμείς, διαβάτες. Πέρα από την ενοχή των ανώνυμων εταιρειών, υπάρχει και η δική μας ευθύνη για μια κοινωνία στην οποία θεωρείται “λογικό” να θυσιάζουμε τον φτωχό, το ορφανό, τον ξένο, για να στεριώσουμε τα ετοιμόρροπα έργα και τις παραλυτικές αναπτυξιακές μας υποδομές.
Πώς μετατρέπουμε σε πολιτικό θέατρο, σε πολιτική τέχνη, ένα τέτοιο πρόβλημα, χωρίς να ξεπέσουμε ούτε στην συμπόνοια ούτε στην ξύλινη γλώσσα της προκήρυξης;
Στοίχημα αισθητικό και πολιτικό: πώς μπορεί να λειτουργήσει ένα τέτοιο θέαμα, μέσα σε συνθήκες ακραίας αισθητικής λιτότητας και ακραίας πολιτικής αμεσότητας;
