2 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ για τον ΑΥΤΙΣΜΟ

Every year, autism organizations around the world celebrate the day with unique fundraising and awareness-raising events.

How will you celebrate?

Όχι στο «κοσμοπολίτικο γεγονός» των Special Olympics!

Ανοιχτή επιστολή της Ε.Σ.Α.μεΑ. στον Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου.

(Τα "Special Olympics" δεν έχουν σχέση με τον Παραολυμπιακό αθλητισμό και τους Παραολυμπιακούς Αγώνες που γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια στη χώρα που γίνονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Δεν αναγνωρίζονται ως αθλητικό γεγονός ούτε από την Ελληνική Πολιτεία. Είναι ένα πανηγύρι που θα κοστίσει στη χώρα μας 26.000.000 ΕΥΡΩ. Το γεγονός αυτό "δεν έχει καμία σχέση με τη δικαιωματική προσέγγιση της αναπηρίας, στηρίζεται σε χαρακτηριστικά φιλανθρωπίστικης αντίληψης, συμπονετικού συντηρητισμού και κολακευτικού λαϊκισμού και αντιμετωπίζει το άτομο με νοητική αναπηρία όχι ως υποκείμενο δικαιωμάτων, αλλά ως αντικείμενο οίκτου και ελέους".)

Στην επιστολή της η Συνομοσπονδία απευθύνει σειρά σοβαρών ερωτημάτων: «Πώς μπορεί κανείς να επιτρέψει την κατασπατάληση πόρων για τη διοργάνωση τέτοιου είδους εκδηλώσεων, όταν οι δομές στήριξης των ατόμων με νοητική αναπηρία και των οικογενειών τους και γενικότερα των ατόμων με αναπηρία βρίσκονται σε δεινή οικονομική κατάσταση;

Πώς μπορεί κανείς να υποστηρίξει την πραγματοποίηση αυτών των αγώνων, όταν χιλιάδες άτομα με νοητική αναπηρία και με άλλες βαριές αναπηρίες βρίσκονται εκτός σχολείων, με μόνη στήριξη την οικογένειά τους;

Όταν το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης αδυνατεί να στηρίξει τη λειτουργία προγραμμάτων και υπηρεσιών που απευθύνονται στα άτομα με αναπηρία, είναι κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά ανεύθυνο να δαπανώνται τεράστια ποσά σε ένα κοσμοπολίτικο γεγονός που δεν θα προσφέρει απολύτως τίποτα στη χώρα».

Παράλληλα, χαρακτηρίζει την όλη επικοινωνιακή πολιτική για την προώθηση των αγώνων ως «επιεικώς προβληματική»: «Δεν έχει καμία σχέση με τη δικαιωματική προσέγγιση της αναπηρίας, στηρίζεται σε χαρακτηριστικά φιλανθρωπίστικης αντίληψης, συμπονετικού συντηρητισμού και κολακευτικού λαϊκισμού και αντιμετωπίζει το άτομο με νοητική αναπηρία όχι ως υποκείμενο δικαιωμάτων, αλλά ως αντικείμενο οίκτου και ελέους. Οι "αγώνες" αυτοί δεν γίνονται για τα άτομα με αναπηρία, αλλά αποτελούν μία ξεπερασμένη παραχώρηση σε ένα συντηρητικό κατεστημένο που διαχειρίζεται αυτήν την υπόθεση στη χώρα τα τελευταία 30 χρόνια».

21/3 Παγκόσμια ημέρα Συνδρόμου Down

Η 21/3 από το 3/21 όπως γράφουν την ημερομηνία οι Αγγλοσάξονες, έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια ημέρα Συνδρόμου Down που λέγεται και τρισωμία 21 (3-21) .

Τη γνώμη μου για τις παγκόσμιες ημέρες την έχω γράψει http://christostzamousis.blogspot.com/2010/12/3.html

Όμως για το Σύνδρομο Down επιτρέψτε μου δυο λόγια.

Το σύνδρομο Down (το πιο κοινό γενετικό σύνδρομο) αποτελεί μία γενετική κατάσταση και όχι ασθένεια, άρα τα παιδιά ΔΕΝ ΠΑΣΧΟΥΝ από σύνδρομο Down.

Πέρα από από κάποια κοινά εμφανισιακά γνωρίσματα, παρουσιάζουν μια σειρά από διαταραχές στην ανάπτυξη τους..

Έχουμε χρέος να σταθούμε όρθιοι

Ξέρω καλά φίλε Γιώργο τι εννοείς όταν λες:

"Εμείς εδώ, στο Σουφλί Έβρου, δυστυχώς λόγω απόστάσεως από άλλες πόλεις (Αλέξ/πολη και Ορεστιάδα) δεν έχουμε ούτε εταιρείες , ούτε συλλόγους.... Είμαστε απόλυτα μόνοι. Ό,τι κάνουμε το κάνουμε μόνοι. Κουράστηκα πλέον να παλεύω με το κράτος. Με έβαλε κάτω, με νίκησε, παραδόθηκα ... Στην Ελλάδα είναι σαν να βγαίνεις μπροστά στο τρένο και να προσπαθείς να το σταματήσεις. Μάλλον αυτοκτονείς (ψυχολογικά), δεν θα νικήσεις ποτέ, θα σε λιώσουν οι γραφειοκράτες..."

Όμως δεν έχουμε το δικαίωμα να παραδοθούμε. Το λες κι εσύ πιο κάτω

"Έχουμε χρέος να σταθούμε όρθιοι....κάτι θα πετύχουμε."

Αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε απολύτως μόνοι, κάπου υπάρχουν άνθρωποι που ...

Έτσι τέλειωνε ένα σχόλιο που έλαβα χθες για την ανάρτηση "ΑΥΤΙΣΜΟΣ: τα όρια της απελπισίας (μέρος 2ο)"-το δημοσιεύω ολόκληρο πιο κάτω- και μου προκάλεσε το σοκ που χρειαζόμουν για να δραστηριοποιήσω ξανά το blog... Τελικά έχουμε όλοι την ανάγκη του άλλου... για να δίνει ο ένας κουράγιο στον άλλο....

ΤΑΝΙΑ εγώ σε ευχαριστώ....

O/H ΤΑΝΙΑ είπε...

Εδώ και 18 χρόνια παλεύουμε, με τον ίδιο τον Αυτισμό, μια και είχαμε την τύχη να έχουμε Αυτιστικό γιό. Βιώσαμε ακριβώς το αντίγραφο όσον αναφέρεις, στο νηπιαγωγείο. Είδαμε τον Διευθυντή του Δημοσίου Σχολείου που εγγράψαμε τον Δημήτρη, να τρέχει αλλόφρων ,να εξετάζει την Διεύθυνση, κατοικίας μας (ήταν στα όρια δύο Σχολείων) για να αποφύγει το ποτήριον, είδαμε την δασκάλα της Α΄τάξης Δημοτικού,