25 χρόνια πριν - Σεπτέμβρης 1985
Επιτέλους, με φωνάζουν να δω το νεογέννητο γιο μου… δεν μπορώ να κάνω βήμα. «Πήγαινε!», ακούω τους δικούς μου.
Όλη η οικογένεια σε πελάγη ευτυχίας, φωτογραφίες, πειράγματα… Μπαίνω και βλέπω το παιδί. Έρχονται και οι υπόλοιποι, συγκίνηση, χαρά, σου μοιάζει, της μοιάζει, του μοιάζει... Λες κι αυτό είναι το πιο σημαντικό…
Νιώθω ότι το παιδί κάτι έχει. Σκέφτομαι ότι μπορεί να είναι από τον τοκετό. Βλέπω από μακριά το γιατρό, το μαιευτήρα να βγαίνει από το χειρουργείο με την πράσινη ρόμπα. Τους αφήνω όλους, τρέχω και τον ρωτάω
-- «Γιατρέ, έχει κάτι το παιδί;»
-- «Τίποτε δεν έχει». Για να το λέει ο γιατρός, όλα θα είναι μια χαρά.
Σε λίγο βλέπω και τη γυναίκα μου που μόλις έχει βγει από το χειρουργείο. Σκύβω και την αγκαλιάζω…
Με φωνάζουν. «Σας θέλει ο παιδίατρος, ο νεογνολόγος, στο γραφείο του».
Καθόταν σοβαρός, «το παιδί πρέπει να μπει στη μονάδα»
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. « Όλα είναι μια χαρά, γιατί να μπει στη μονάδα;»
--«Μην κάνετε έτσι, γεννήθηκε με ένα πρόβλημα, όχι πολύ σοβαρό, αλλά υπάρχουν και κάποια ιδρύματα και…».
-- «Ιδρύματα;», «μην κάνετε έτσι;», ανοίγω μια πόρτα, αρχίζω να κατεβαίνω σκάλες, βρίσκομαι έξω από το μαιευτήριο. Πάω και κάθομαι στην άκρη ενός μικρού πάρκου εκεί δίπλα.
Πανικός, φόβος, στενοχώρια, άγνοια…
Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι η γυναίκα μου θα με αναζητά και θα ανησυχεί. Πόση ώρα ήμουν εκεί; ούτε ξέρω.. προσπαθώ να συνέλθω… Δεν πρέπει να καταλάβει τίποτα… Παίρνω μια ανθοδέσμη από το ανθοπωλείο στο ισόγειο και τρέχω κοντά της στο δωμάτιο.
Ταλαιπωρημένη… αλλά σε λίγο φέρνουν το μωρό (είχα φροντίσει να της το φέρουν για λίγο πριν μπει στη μονάδα)… βρέθηκε στον έβδομο ουρανό…
Σε λίγο ήρθαν να το πάρουν…
-- «Μην ανησυχείς, δεν είναι τίποτα. Παρουσίασε λίγο ίκτερο και πρέπει να μπει στην θερμοκοιτίδα»
-- «Ναι, δεν είναι τίποτα και της ξαδέλφης μου είχε ίκτερο, δεν είναι τίποτα»
Συνέχισα να παίζω θέατρο μέχρι που πήγαμε σπίτι. Πέντε μέρες και πέντε νύχτες, ένας αιώνας… Πως μπόρεσα… Ακόμα έχω τα σημάδια.
Πρώτη μέρα στο σπίτι, το απόγευμα μου ζήτησε η γυναίκα μου να πάμε σε ένα άλλο παιδίατρο να «δει» το μωρό. Κάτι δεν της πήγαινε καλά… Το μητρικό ένστικτο…
Ο γιατρός, φίλος, είχε ενημερωθεί… γνώριζε… άρχισε να το εξετάζει, ψεύτικη όλη η διαδικασία.
- «Γέννησες ένα παιδί που δεν θα είναι όμορφο…».
- «Για τα δικά σου μάτια. Για τα δικά μου είναι…»
Ο γιατρός αλλάζει κουβέντα, αρχίζει να λέει για στατιστικές, για τις γεννήσεις στις τόσες χιλιάδες που μπορεί να υπάρχει πρόβλημα…. μπούρδες.
- «Σταμάτα» του λέει.
Προσπαθώ να της εξηγήσω. Να εξηγήσω τι;
Η γυναίκα μου ζητά από το γυναικολόγο φάρμακα για να «κόψει» το γάλα. Δεν θέλει, δεν μπορεί να το θηλάσει. Έχει μια άρνηση. Εγώ το ίδιο.
Αφήνουμε το μεγάλο (τεσσάρων χρονών ο «μεγάλος») στη γιαγιά και φεύγουμε για την Αθήνα. Κλείνουμε ραντεβού σε μια καθηγήτρια παιδιατρικής στο Κολωνάκι. Τα ίδια κι εκεί, στατιστικές.
Έχουμε εγκλωβιστεί. Πρέπει να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε.
Η μοναδική λέξη που ακούγεται είναι η λέξη «ίδρυμα». Πηγαίνω και βλέπω κάποια τέτοια «ιδρύματα». Αντικρίζω τρομερά πράγματα εκεί μέσα. Αποθήκες ψυχών. Ντροπή… Θυμός…
Μας προτείνουν έναν άλλο γιατρό, «ειδικό» παιδίατρο, στη Συγγρού.
- «Νέοι είστε, μη χαραμίσετε τη ζωή σας.. έχω δει πολλά… αυτό το παιδί δεν θα αυτοεξυπηρετείται, δεν θα μιλήσει, δεν θα περπατήσει, δεν θα…, έχει πρόβλημα στην καρδιά, δεν θα ζήσει. Αυτό το παιδί, ένα… «δεν».
Προτείνει λύση ο «ειδικός» παιδίατρος: ευθανασία…. Μου δίνει και το τηλέφωνο μιας κλινικής.
Όλα αυτά τέλειωσαν το βράδυ, στο σπίτι. Τον πήραμε αγκαλιά.
Καλωσόρισες…
Τίποτε από αυτά που μας είχαν πει δεν ισχύει. Με την αγάπη μας και προπάντων με την φροντίδα της «ηρωίδας» μητέρας του, (ήταν η πρώτη και αποκλειστική δασκάλα του) και αυτοεξυπηρετείται και περπατάει και ακούει και βλέπει και παίζει και γελάει και χορεύει και πάνω απ’ όλα, αγαπάει… πραγματικά. Έχει Σύνδρομο Down.
Ήταν 29 ετών η γυναίκα μου, ήταν αυτή η μία στις 10.000 των στατιστικών.
Μερικές φορές τον κοιτάζω και νιώθω ακόμα και τώρα ένοχες γι' αυτά που είχα… σκεφτεί… τότε.
Σήμερα o Σταύρος μας είναι 25 χρονών.
Ο Φίλος
…και ξαφνικά μια μέρα, σαν να τον κτύπησε κεραυνός, ούτε να φάει, ούτε να πιεί. Κλείστηκε στο δωμάτιό του, αμίλητος, με τα πατζούρια κατεβασμένα… θεοσκότεινα, αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει γύρω του.
Τα μάτια ακίνητα, ανέκφραστα, «γουρλωμένα» και το φόβο «χαραγμένο» στο πρόσωπο.
Ξάγρυπνοι κι εμείς, ανήμποροι να βοηθήσουμε…
«Τι του συμβαίνει», γιατί; (Πόσες φορές αυτό το «γιατί»)
«Δεν είναι τίποτα», «θα περάσει». Tα σκέφτεσαι, τα λες… δεν τα πιστεύεις…
Οι ώρες περνούν «τα πράγματα χειροτερεύουν»
Συναγερμός… Τηλέφωνα…
Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο…
Παιδοψυχολόγοι, ψυχολόγοι, παιδοψυχίατροι, ψυχίατροι…
Οι μέρες περνούν. Τρεις μέρες και τρεις νύχτες … μαρτύριο… στάλα νερό, στάλα φαι , ξάγρυπνος, με τα μάτια «γουρλωμένα»…
Γνωμάτευση: Κατάθλιψη, μανιοκατάθλιψη, διπολική διαταραχή… Καινούργιες λέξεις στη ζωή μας.
Καινούργιες…. έγνοιες
Μα, γιατί; (πάλι αυτό το «γιατί»), τι προκάλεσε αυτό το «μπαμ»;
Τα παιδιά «αυτά» αν πάσχουν από κάτι, είναι η μοναξιά. Δεν έχουν φίλους κι αυτός –Σύνδρομο Down και αυτισμός- φυσικά δεν είναι η εξαίρεση. Μπορεί να έχει εμάς, να έχει τα αδέλφια του, δεν είναι όμως το ίδιο.
Βλέπει τους φίλους των αδελφών του να ρχονται και να φεύγουν, ακούει για φίλους.
«Καρφωμένος» στο παράθυρο, μάταια, προσμένει το «φίλο» του, τη ξαδέλφη, το ξάδελφο του ν’ρθούν γι αυτόν, …
Μισή ώρα -δεν θέλει πολύ- … «μια βόλτα»…
Χρόνια αυτή η προσμονή…
Ώσπου, ξαφνικά ήρθε…. ένας «φίλος», ο φίλος του, ο Μίμης. Δεν άργησαν να γίνουν «κολλητοί».
Είχαν ανάγκη πολύ τη συντροφιά κ’ οι δυο τους.
«Βόλτες»; συνέχεια. «Συζητήσεις»; Ατέλειωτες.
Χαρά αυτοί, χαρά κι εμείς…. Πώς να μην χαίρεσαι! Τον βλέπεις «ευτυχισμένο» με το φίλο του… επιτέλους….
Τρία χρόνια, κάθε μέρα μαζί. Τρία χρόνια… φιλίας πραγματικής... αγάπης…
Και τα παιδιά «αυτά» ξέρουν ν’ αγαπούν…
Δευτέρα, σήμερα ο Μίμης δεν φάνηκε καθόλου. Δεν το συνήθιζε.
Τρίτη, ούτε και σήμερα…
Ανησυχία, αναμονή, αναστάτωση, άγχος…
Τετάρτη.
- Ήρθε;
- Όχι.
Το άγχος μεγαλώνει και η ανησυχία … Νύχτωσε…
Ακούστηκε η πόρτα να κτυπά. Κοιταχτήκαμε. Άκουσα καλά;
Τρέχει και ανοίγει. Ήταν το χτύπημα γνωστό και η φωνή…
Ήταν ο Μίμης, όμως ήταν «αγνώριστος», ταλαιπωρημένος, άρρωστος βαριά .
«Τα χάσαμε» Τι έχει συμβεί;
Το γιατρό γρήγορα…
-«Τον έχουν δηλητηριάσει», «είναι πολύ άσχημα», «πρέπει να μείνει απόψε εδώ», «θα κάνω ότι μπορώ», «δεν είμαι αισιόδοξος». Ο γιατρός ήταν ξεκάθαρος και σίγουρος.
Την άλλη μέρα, ο Μίμης «έφυγε». «Παγώσαμε» στη είδηση.
Τι να πεις. …
Τι να του πεις. Πώς να του το πεις.
Πώς να του πεις ότι κάποιος «ζήλεψε» αυτή τη φιλία και τη δηλητηρίασε.
Πώς να του πεις πως κάποιος «άνθρωπος» δηλητηρίασε το φίλο του, τον αγαπημένο του γάτο, το Μίμη…
Ούτε κι εμείς μπορούσαμε να το πιστέψουμε…
Το απόγευμα.
«Πάμε στο γιατρό να δούμε το Μίμη». Τα ‘χασα… Μα
«Πάμε στο γιατρό να δούμε το Μίμη»...
Το «μπαμ» δεν άργησε να γίνει…
Κατάθλιψη, μανιοκατάθλιψη, διπολική διαταραχή… Καινούργιες λέξεις στη ζωή μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου