Δεν είχα σκοπό να συνεχίσω, αλλά ας όψεται η κατάληξη "Να ένα πεδίον λαμπρόν για ιστορική έρευνα", στο υστερόγραφο σε σχόλιο στο Ο "Νονός" και οι "Νονοί" της "αποικίας", του Αντρέα του Λάππα του φίλου μου, στο οποίο βέβαια αγνόησα "αυτοκριτικά" το "Μήπως ξέρεις τι λέει αυτή η πλάκα;".
....................................................................................................................................................................
Η δήλωση....
Δήλωση ψυχιάτρου, που εργαζόταν στο ψυχιατρείο -αποικία ψυχοπαθών- Λέρου : “ Εμείς τους αγαπήσαμε και τους περιθάλψαμε τους ασθενείς. Επί Χίτλερ θα τους είχαν κάνει σαπούνι…”.Η Ιστορία…
Από τον Απρίλιο του 1967 έως τον Ιούλιο του 1974, η Λέρος γίνεται τόπος εξορίας πολιτικών κρατουμένων. Περίπου 4000 πολιτικοί κρατούμενοι μεταφέρθηκαν στην Λέρο, ανάμεσα τους και ο Γιάννης Ρίτσος ο οποίος μάλιστα έγραψε εκεί τα “18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας”, σε δύο στρατόπεδα, στο Λακκί και στο Παρθένι .
Πολιτικοί κρατούμενοι και έγκλειστοι ψυχασθενείς κατοικούν σε γειτονικούς χώρους. Τους χωρίζει ένα συρματόπλεγμα.
Υπάρχει μια μικρή, αλλά χαρακτηριστική αναφορά στο αφήγημα ενός πολιτικού κρατούμενου στο στρατόπεδο Λακκίου ( από τις σπάνιες, δυστυχώς, που υπάρχουν, για την “κοινή εξορία”).
“…Στη συνέχεια πετύχαμε πρωινό μπάνιο στη θάλασσα, υπό φρούρηση χωροφυλάκων, ολόγυρα με πολυβόλα και αυτόματα. Το μπάνιο γινόταν κοντά στο “κέντρο ανιάτων ψυχοπαθών Λέρου”. Τα κτίρια των τραγικών αυτών ανθρώπων, οι οποίοι ανέρχονταν στους χίλιους, ήταν περιφραγμένα με γερά συρματοπλέγματα.
Σαν περνούσαμε από δίπλα τους με συνοδεία, τρέχαν στο σύρμα και ζητούσαν τσιγάρα. Άλλοι πάλι έβριζαν τους χωροφύλακες. Ορισμένοι εξόριστοι αναγνώρισαν συμπατριώτες τους, παλιούς πολιτικούς κρατούμενους, οι οποίοι στο παρελθόν βασανίστηκαν και τρελάθηκαν. Μήπως και τώρα δεν μας απειλούν τα «πωρωμένα όργανα» ότι θα έχουμε την ίδια τύχη με τους διπλανούς; ( εννοώντας τους δυστυχισμένους ψυχοπαθείς)”.
(Κώστας Παπανικολάου «Με τις λόγχες στα πλευρά»)
http://www.psyspirosi.gr/
Σαν περνούσαμε από δίπλα τους με συνοδεία, τρέχαν στο σύρμα και ζητούσαν τσιγάρα. Άλλοι πάλι έβριζαν τους χωροφύλακες. Ορισμένοι εξόριστοι αναγνώρισαν συμπατριώτες τους, παλιούς πολιτικούς κρατούμενους, οι οποίοι στο παρελθόν βασανίστηκαν και τρελάθηκαν. Μήπως και τώρα δεν μας απειλούν τα «πωρωμένα όργανα» ότι θα έχουμε την ίδια τύχη με τους διπλανούς; ( εννοώντας τους δυστυχισμένους ψυχοπαθείς)”.
(Κώστας Παπανικολάου «Με τις λόγχες στα πλευρά»)
http://www.psyspirosi.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου