Καλωσόρισμα

.

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Αδιέξοδο

Η οικονομική κρίση που βιώνουμε και που θα πλήξη ακόμα περισσότερο τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, είναι η απόδειξη ότι ο δρόμος που έχουμε χαράξει, στηριγμένος στην εμπορευματοποίηση κάθε  ανθρωπιστικής αξίας, είναι αδιέξοδος.
Οι νόμοι της αγοράς, όπως διαπιστώνουμε καθημερινά, δε διαφέρουν από τους νόμους της ζούγκλας, όπου οι φιλίες – και οι συμμαχίες-  είναι λυκοφιλίες. 
Ο νόμος του ισχυρότερου και όχι του "δικαίου", σε ατομικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο και η επικράτηση του "ατομικού" έναντι του "συλλογικού" ως κανόνας, είχε ως  αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς συνοχή.

Βέβαια – για να τα λέμε όλα -  και οι τρεις δρόμοι που μας είχαν προτείνει μέχρι τώρα, ήταν αδιέξοδοι. 
 
Χρειάζεται λοιπόν να πάρουμε έναν άλλο δρόμο… Αυτόν το δρόμο, πρέπει να τον χαράξουν οι κοινωνικές εκείνες δυνάμεις  που δεν έχουν καμιά σχέση με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και για τα οποία γινόμαστε μάρτυρες, ανήμποροι να αντιδράσουμε, καθημερινά. 
Πρέπει όμως να αντιδράσουμε...
Χ Τ 

3 σχόλια:

Αντρέας είπε...

Για να βρει κανείς το δρόμο, πρέπει να ξέρει πού θέλει να πάει.
Ο δρόμος υπάρχει,αλλά είναι κρυμμένος με βάτα και βούρκους.
Και τον έχει κρύψει ο ίδιος άνθρωπος,γιατί φοβάται το ρίσκο ή του αρέσει να νιώθει ότι είναι πιο πάνω από τους άλλους, ξεχωριστός.
Δεν είναι έτοιμος να επιστρατεύσει, ούτε καν το σκέφτεται, το σώμα και το νου του για το καλό όλων.
Ας όψονται και όσοι βρώμισαν και βρωμίζουν το όνειρο...
Και τώρα, το οραματικό έχει γίνει ουτοπικό, ανέφικτο, γραφικό...

"προσεγγίσεις" είπε...

@ εκπαιδευτικός
Τι εννοείς με το "και τώρα, το οραματικό έχει γίνει ουτοπικό, ανέφικτο, γραφικό..."
δεν εννοείς, φαντάζομαι, ότι... κάποιοι είναι γραφικοί...

Αντρέας είπε...

Εννοώ αυτό που ξέρεις και ξέρουμε όλοι..
Όσοι έχουν τη "λόξα" να ονειρεύονται
ότι δεν ανέφικτη π.χ μια αταξική κοινωνία, θεωρούνται,το λιγότερο, γραφικοί...
Εμείς οι ίδιοι κόβουμε και ράβουμε το ανέφικτο και το εφικτό στα μέτρα μας και ξεμπερδεύουμε(;) μαζί τους...
Αντί να τους ζηλεύουμε που μπορούν και πλάθουν όνειρα, τέτοια όνειρα,τους περιγελάμε.
Και δε μιλάω για τους σκληροπυρηνικούς που βρώμισαν και μαυρίζουν αυτό το όνειρο, αλλά για ψυχούλες που έχουν ένα μπόϊ να...

Όσα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια..