Την «τύχη» της Σαμπίν Μπονέρ http://christostzamousis.blogspot.com/2010/11/blog-post_20.html κινδυνεύουν να έχουν τα παιδιά με αυτισμό* που είχαν την ατυχία να γεννηθούν στη Κρήτη.
Η Κρήτη είναι η μόνη περιφέρεια της Ελλάδος στην οποία η ηγεσία του υπουργείου υγείας αρνείται να εγκρίνει την ίδρυση ολοκληρωμένου κέντρου για παιδιά με αυτισμό και συναφείς διαταραχές.
Σαμπίν Μπονέρ, μια λαμπερή αυτιστική έφηβη, με περιορισμένη ικανότητα επικοινωνίας μεν, αλλά με σαφείς ακόμα ενδείξεις της συμμετοχής της στη ζωή. Γελάει, είναι αφοσιωμένη στη μουσική κι επιδεικνύει αξιοσημείωτη έφεση στο πιάνο. Η αδυναμία των γονιών της να ανταποκριθούν όμως στις απαιτήσεις της κατάστασής της, τους αναγκάζει να ψάξουν έναν «υπεύθυνο φορέα" που να μπορέσει να αναλάβει την κοινωνική της «εκπαίδευση» στο μέτρο του δυνατού.
Ελλείψει ειδικού ιδρύματος η Σαμπίν περνά τα επόμενα πέντε χρόνια φιλοξενούμενη σε διάφορα ψυχιατρικά νοσοκομεία. Αποτέλεσμα, η Σαμπίν, το νεαρό αυτό κορίτσι με έκφραση και χαμόγελο, έχει αποκτήσει την εικόνα μιας βαρέως πάσχουσας, που δεν επικοινωνεί καθόλου με το περιβάλλον και που «έχει χάσει οριστικά όλες της τις ικανότητες», όπως διαβεβαιώνει η αδελφή της και διάσημη σκηνοθέτης, Σαντρίν Μπονέρ.
Το νησί αυτό ήταν ακατοίκητο μετά τον ξεριζωμό των Μουσουλμάνων και έτσι πήγαν εκεί τους χανσενικούς;
Αν όχι, τότε πώς τους πήγαν εκεί;
Πώς συμβίωναν οι ντόπιοι με τους ασθενείς;
Τα παιδιά(που βλέπουμε στην ταινία της Κουρκουλάκου) πώς βρέθηκαν εκεί;"
Το πρώτο φάρμακο κατά της λέπρας ανακαλύφθηκε το 1948 και από τότε άρχισε να μειώνεται ο αριθμός των λεπρών στη Σπιναλόγκα. Το Λεπροκομείο έμεινε ανοιχτό μέχρι το 1957, οπότε οι τελευταίοι 20 ασθενείς μεταφέρθηκαν σε λεπροκομείο στην Αθήνα.
(1910 - 1950) Οι ασθενείς στην Σπιναλόγκα δικαιούνταν ένα μικρό επίδομα μηνιαίως, που συχνά δεν κάλυπτε τη διατροφή και τα φάρμακά τους. Ήταν μια, ακόμα, δύσκολη περίοδος για το ελληνικό κράτος, με διαδοχικούς πολέμους (Μακεδονικός, Βαλκανικοί, Α’ & Β’ Παγκόσμιοι, Εμφύλιος). Το γεγονός αυτό δυσχέραινε τη θέση των χανσενικών στη Σπιναλόγκα. Οι συνθήκες ήταν ιδιαίτερα δύσκολες. Αναφορές μάλιστα λεπρών μιλάνε για εξαθλίωση.
Η Σπιναλόγκα είναι κυρίως γνωστή σήμερα σαν το νησί των λεπρών.
...Το φάρμακο για τη λέπρα δεν είχε βρεθεί και η κολλητική αυτή αρρώστια ήταν ο φόβος και ο τρόμος των ανθρώπων. Οι χανσενικοί ήταν απομονωμένοι σε περιοχές (μεσκινιές) έξω από τις πόλεις περιμένοντας να ζήσουν από την φιλευσπλαχνία των περαστικών. Τοπωνύμια Μεσκινιά διατηρούνται ακόμα σε αρκετές περιοχές.
Ηταν η εποχή που ο κόσμος πανικοβάλλονταν από τη λέπρα και οι λεπροί ήταν υποχρεωμένοι να φορούν κουδούνια για να προειδοποιούν τον κόσμο να απομακρύνεται έγκαιρα από κοντά τους.
