(1910 - 1950) Οι ασθενείς στην Σπιναλόγκα δικαιούνταν ένα μικρό επίδομα μηνιαίως, που συχνά δεν κάλυπτε τη διατροφή και τα φάρμακά τους. Ήταν μια, ακόμα, δύσκολη περίοδος για το ελληνικό κράτος, με διαδοχικούς πολέμους (Μακεδονικός, Βαλκανικοί, Α’ & Β’ Παγκόσμιοι, Εμφύλιος). Το γεγονός αυτό δυσχέραινε τη θέση των χανσενικών στη Σπιναλόγκα. Οι συνθήκες ήταν ιδιαίτερα δύσκολες. Αναφορές μάλιστα λεπρών μιλάνε για εξαθλίωση.
Η σημαντική αλλαγή ήρθε τη δεκαετία του 1930 όταν στην Σπιναλόγκα μεταφέρθηκε ο Επαμεινώνδας Ρεμουνδάκης.
Ο Ρεμουνδάκης, που ήταν τριτοετής φοιτητής της Νομικής όταν αρρώστησε, φαίνεται πως ήταν ο άνθρωπος που περιμένανε οι υπόλοιποι μέχρι τότε για να διεκδικήσουν ανθρώπινες συνθήκες ζωής.
Η «Αδελφότητα Ασθενών Σπιναλόγκας» που ίδρυσε ο Ρεμουνδάκης έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης. Η ζωή στο νησί των λεπρών άρχισε να θυμίζει κάτι από αυτή που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν στα σπίτια τους για να μεταφερθούν στη Σπιναλόγκα.
Έτσι τα σπίτια στην Σπιναλόγκα ασβεστώθηκαν μετά από πολλά χρόνια, άνοιξε ο περιμετρικός δρόμος, συστάθηκε υπηρεσία καθαριότητας των εξωτερικών χώρων, έχτισαν θέατρο, κινηματογράφο και από τα μεγάφωνα του δρόμου ακουγόταν συνεχώς κλασική μουσική.
Ανθρωποι ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν στη Σπιναλόγκα. Εκαναν παιδιά, που μερικά από αυτά μεγάλωσαν μαζί τους χωρίς να αρρωστήσουν ποτέ.
Φρόντιζαν ο ένας τον άλλο, έκαναν όποια δουλειά μπορούσαν για να καλυτερέψουν τη ζωή τους, λειτουργούσαν δικό τους καφενείο και κουρείο, είχαν την εκκλησία τους τον Αγιο Παντελεήμονα, όπου λειτουργούσε ένας γενναίος ιερέας που χωρίς να είναι άρρωστος δέχτηκε εθελοντικά να μοιραστεί τη ζωή του με αυτή των εξόριστων λεπρών.
«Ημασταν μαζί. Ηταν σπουδαίος άνθρωπος (ο Επαμεινώνδας Ρεμουνδάκης.) και η φοβερή αρρώστια τον είχε καταδικάσει σε τύφλωση και αποκοπή του χεριού...» Μανόλης Φουντουλάκης.
2 σχόλια:
Πολύ καλά τα κείμενα,αλλά μένει μια απορία.
Το νησί αυτό ήταν ακατοίκητο μετά τον ξεριζωμό των Μουσουλμάνων και έτσι πήγαν εκεί τους χανσενικούς;
Αν όχι, τότε πώς τους πήγαν εκεί;
Πώς συμβίωναν οι ντόπιοι με τους ασθενείς;
Τα παιδιά(που βλέπουμε στην ταινία της Κουρκουλάκου) πώς βρέθηκαν εκεί;
Από το 1715 η Σπιναλόγκα εξελίχθηκε σε αμιγές οικιστικό κέντρο, που αναπτύχθηκε λόγω της ασφάλειας που παρείχαν οι οχυρώσεις. Το 1834 είχε 81 μουσουλμανικές οικογένειες.
Μετά τις Κρητικές επαναστάσεις του 1866 και του 1878 πολλοί Τούρκοι κατέφυγαν εκεί για ασφάλεια κι έτσι το 1881 είναι έδρα του ομώνυμου δήμου με 1.112 κατοίκους.
Το 1900 ο Δήμος καταργήθηκε από την Κρητική Πολιτεία και ο πληθισμός μειώθηκε στους 272 μουσουλμάνους κατοίκους οι οποίοι αναγκάστηκαν να την εγκαταλείψουν το 1904 όταν μεταφέρθηκαν οι πρώτοι 250 λεπροί. ( 30 Μαίου του 1903 υπογράφηκε η απόφαση από την Κρητική Πολιτεία για να μετατραπεί η Σπιναλόγκα σε λεπροκομείο).
Μετά την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα το 1913 μεταφέρθηκαν σταδιακά ασθενείς προερχόμενοι από την υπόλοιπη Ελλάδα αλλά και από άλλες χώρες του εξωτερικού, αυξάνοντας τον αριθμό των ασθενών στους 1000.
2)Οι ντόπιοι, κάτοικοι της Πλάκας και της Ελούντας, ζούσαν από το εμπόριο με τους λεπρούς του νησιού.
3)Το Σίριαλ δεν το βλέπω, γιατί όπως ξέρεις δεν βλέπω τηλεόραση, (έχω όμως διαβάσει "Το Νησί" της Β. Χίσλοπ, πάνω στο οποίο έχει βασιστεί), για τα παιδιά που βλέπεις έχω γράψει... "Ανθρωποι ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν στη Σπιναλόγκα. Εκαναν παιδιά, που μερικά από αυτά μεγάλωσαν μαζί τους χωρίς να αρρωστήσουν ποτέ."
Επίσης εκεί απομόνωναν και τα παιδιά που αρρώσταιναν ανεξάρτητα από την ηλικία τους...
Δημοσίευση σχολίου