Ο Φίλος

... -δεν θέλει πολύ- … «μια βόλτα»…«μια λέξη»...

(για να μη ξεχνιόμαστε...τέτοιες μέρες.... τουλάχιστον...

...και ξαφνικά μια μέρα, σαν να τον κτύπησε κεραυνός, ούτε να φάει, ούτε να πιεί. Κλείστηκε στο δωμάτιό του, αμίλητος, με τα πατζούρια κατεβασμένα… θεοσκότεινα, αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει γύρω του.

Τα μάτια ακίνητα, ανέκφραστα, «γουρλωμένα» και το φόβο «χαραγμένο» στο πρόσωπο.

Ξάγρυπνος.

Ξάγρυπνοι κι εμείς, ανήμποροι να βοηθήσουμε…

«Τι του συμβαίνει», γιατί; (Πόσες φορές αυτό το «γιατί»)

«Δεν είναι τίποτα», «θα περάσει». Tα σκέφτεσαι, τα λες… δεν τα πιστεύεις…

Οι ώρες περνούν «τα πράγματα χειροτερεύουν»

Συναγερμός… Τηλέφωνα…

Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο…

Παιδοψυχολόγοι, ψυχολόγοι, παιδοψυχίατροι, ψυχίατροι…

Οι μέρες περνούν. Τρεις μέρες και τρεις νύχτες … μαρτύριο… στάλα νερό, στάλα φαι , ξάγρυπνος, με τα μάτια «γουρλωμένα»…

Γνωμάτευση: Κατάθλιψη, μανιοκατάθλιψη, διπολική διαταραχή… Καινούργιες λέξεις στη ζωή μας.

Καινούργιες…. έγνοιες

Μα, γιατί; (πάλι αυτό το «γιατί»), τι προκάλεσε αυτό το «μπαμ»;

Τα παιδιά «αυτά» αν πάσχουν από κάτι, είναι η μοναξιά. Δεν έχουν φίλους κι αυτός –Σύνδρομο Down και αυτισμός- φυσικά δεν είναι η εξαίρεση. Μπορεί να έχει εμάς, να έχει τα αδέλφια του, δεν είναι όμως το ίδιο.

Βλέπει τους φίλους των αδελφών του να ρχονται και να φεύγουν, ακούει για φίλους.

«Καρφωμένος» στο παράθυρο, μάταια, προσμένει το «φίλο» του, τη ξαδέλφη, το ξάδελφο του ν’ρθούν γι αυτόν, …

Μισή ώρα -δεν θέλει πολύ- … «μια βόλτα»…«μια λέξη»...

Χρόνια αυτή η προσμονή…

Ώσπου, ξαφνικά ήρθε…. ένας «φίλος», ο φίλος του, ο Μίμης.Δεν άργησαν να γίνουν «κολλητοί».

Είχαν ανάγκη πολύ τη συντροφιά κ’ οι δυο τους.

«Βόλτες»; συνέχεια. «Συζητήσεις»; Ατέλειωτες.

Χαρά αυτοί, χαρά κι εμείς…. Πώς να μην χαίρεσαι! Τον βλέπεις«ευτυχισμένο» με το φίλο του… επιτέλους….

Τρία χρόνια, κάθε μέρα μαζί. Τρία χρόνια… φιλίας πραγματικής... αγάπης…

Και τα παιδιά «αυτά» ξέρουν ν’ αγαπούν…

Δευτέρα, σήμερα ο Μίμης δεν φάνηκε καθόλου. Δεν το συνήθιζε.

Τρίτη, ούτε και σήμερα…

Ανησυχία, αναμονή, αναστάτωση, άγχος…

Τετάρτη.

- Ήρθε;

- Όχι.

Το άγχος μεγαλώνει και η ανησυχία … Νύχτωσε…

Ακούστηκε η πόρτα να κτυπά. Κοιταχτήκαμε. Άκουσα καλά;

Τρέχει και ανοίγει. Ήταν το χτύπημα γνωστό και η φωνή…

Ήταν ο Μίμης, όμως ήταν «αγνώριστος», ταλαιπωρημένος,άρρωστος βαριά .

«Τα χάσαμε» Τι έχει συμβεί;

Το γιατρό γρήγορα…

-«Τον έχουν δηλητηριάσει», «είναι πολύ άσχημα», «πρέπει να μείνει απόψε εδώ», «θα κάνω ότι μπορώ», «δεν είμαι αισιόδοξος». Ο γιατρός ήταν ξεκάθαρος και σίγουρος.

Την άλλη μέρα, ο Μίμης «έφυγε». «Παγώσαμε» στη είδηση.

Τι να πεις. …

Τι να του πεις. Πώς να του το πεις.

Πώς να του πεις ότι κάποιος «ζήλεψε» αυτή τη φιλία και τη δηλητηρίασε.

Πώς να του πεις πως κάποιος «άνθρωπος» δηλητηρίασε το φίλο του, τον αγαπημένο του γάτο, το Μίμη…

Ούτε κι εμείς μπορούσαμε να το πιστέψουμε…

Το απόγευμα.

«Πάμε στο γιατρό να δούμε το Μίμη». Τα ‘χασα… Μα

«Πάμε στο γιατρό να δούμε το Μίμη»...

Το «μπαμ» δεν άργησε να γίνει…

Κατάθλιψη, μανιοκατάθλιψη, διπολική διαταραχή… Καινούργιες λέξεις στη ζωή μας…

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στις 11 Σεπτεμβρίου 2010)