... -δεν θέλει πολύ- … «μια βόλτα»…«μια λέξη»...
(για να μη ξεχνιόμαστε...τέτοιες μέρες.... τουλάχιστον...
...και ξαφνικά μια μέρα, σαν να τον κτύπησε κεραυνός, ούτε να φάει, ούτε να πιεί. Κλείστηκε στο δωμάτιό του, αμίλητος, με τα πατζούρια κατεβασμένα… θεοσκότεινα, αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει γύρω του.
Τα μάτια ακίνητα, ανέκφραστα, «γουρλωμένα» και το φόβο «χαραγμένο» στο πρόσωπο.
Ξάγρυπνος.
Ξάγρυπνοι κι εμείς, ανήμποροι να βοηθήσουμε…
«Τι του συμβαίνει», γιατί; (Πόσες φορές αυτό το «γιατί»)
«Δεν είναι τίποτα», «θα περάσει». Tα σκέφτεσαι, τα λες… δεν τα πιστεύεις…
Οι ώρες περνούν «τα πράγματα χειροτερεύουν»
Συναγερμός… Τηλέφωνα…
Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο…
Παιδοψυχολόγοι, ψυχολόγοι, παιδοψυχίατροι, ψυχίατροι…
Οι μέρες περνούν. Τρεις μέρες και τρεις νύχτες … μαρτύριο… στάλα νερό, στάλα φαι , ξάγρυπνος, με τα μάτια «γουρλωμένα»…