ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ……

- «Καλημέρα, ο κύριος …ς;»
- «Ναι, ποιος είστε;»
- «Μανόλης…. σας τηλεφωνώ από τα Χανιά.»

- «Τι θέλετε;»

- «Είμαι συνταξιούχος στρατιωτικός και πατέρας ενός παιδιού αυτιστικού 27 χρονών. Είμαι μόνος… δεν μπορώ να βγω από το σπίτι… ούτε για τα αναγκαία. Ούτε στο μπάνιο δεν μπορώ να πάω…»

- «Μητέρα;»
- «Δεν υπάρχει, μας έχει εγκαταλείψει, χρόνια τώρα….
Αλλά όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα χειροτερεύουν.
- «Κάποιος φίλος, ένας συγγενής…»
- «Δεν έχω κανένα. ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ.»
- « Τι μπορώ να κάνω; πες τε μου αν….»
- «…. Έμαθα ότι είστε … να μιλήσω θέλω σε κάποιον…»
- «…»
- «Να μιλήσω με έναν άνθρωπο…»
- «…»
- «Να μιλήσω… δεν ξέρω τι να κάνω……
- «Ξέρω τι περνάτε, καταλαβαίνω πως νοιώθετε …»
- «Δεν ξέρεις… δεν …»
- «Έχετε δίκιο δεν ξέρω…»
- «Κρατώ το μπιστόλι και αναρωτιέμαι … να παίξω μια του κοπελιού και μια σε μένα να τελειώνουνε τα βάσανά και τω δυονώ μας;».
- «Τι λέτε; όχι, είναι το μόνο που δεν πρέπει…. ούτε να το σκέφτεστε.»
- «Ζωή είναι αυτή;»
- «Έχετε δίκιο να αισθάνεστε έτσι, αλλά κάτι μπορεί να….»
- ……………
- ……………
- «Να μιλήσω ήθελα, να μιλήσω με έναν άνθρωπο…»
- «…»

Αλήθεια, υπάρχει ελπίδα; μπορεί να γίνει κάτι;