Εδώ και 18 χρόνια παλεύουμε, με τον ίδιο τον Αυτισμό, μια και είχαμε την τύχη να έχουμε Αυτιστικό γιό. Βιώσαμε ακριβώς το αντίγραφο όσον αναφέρεις, στο νηπιαγωγείο. Είδαμε τον Διευθυντή του Δημοσίου Σχολείου που εγγράψαμε τον Δημήτρη, να τρέχει αλλόφρων ,να εξετάζει την Διεύθυνση, κατοικίας μας (ήταν στα όρια δύο Σχολείων) για να αποφύγει το ποτήριον, είδαμε την δασκάλα της Α΄τάξης Δημοτικού, να πέφτει σε υστερία. Αναγκαστήκαμε και στείλαμε τον Δημήτρη, σε Ειδικό Δημόσιο Δημοτικό Σχολείο, το οποίο ήταν ένα πραγματικό κολαστήριο μικρών ψυχών. Μετά από πολλούς προσωπικούς αγώνες, μας δόθηκε το δικαίωμα να τον εντάξουμε σε ειδικό τμήμα σε κανονικό Σχολείο. Αποφασίσαμε να μετεγκατασταθούμε, στην εσχατιά της Ελλάδας (σύνορα Έβρου) για να τον στείλουμε σε ένα μικρό κανονικό σχολείο, με 52 μαθητές εν συνόλω και 7 μαθητές τότε στην τρίτη τάξη. Ζήσαμε και πάλι την δασκάλα να πέφτει σε υστερία.Να απομακρύνει τα παιδιά από κάθε επαφή με τον Δημήτρη. Αναγκάστηκα να φτάσω μέχρι το Υπουργείο Παιδείας στο τμήμα Ειδικής Αγωγής, το οποίο για το επώμενο έτος δημιούργησε ειδικό τμήμα ένταξης , με δύο παιδάκια. Κάπως έτσι τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο οΔημήτρης και τον εγγράψαμε στο Γυνάσιο του χωριού με 58 μαθητές και 11 στην τάξη του. Φοίτησε μέχρι την τρίτη τάξη του Γυμνασίου, χωρίς ποτέ να μάθει να διαβάζει ή να γράφει. Αναγκάστηκα εγώ προσωπικά να σταματήσω κάθε δραστηριότητά μου και εδώ και ένα χρόνο, να ασχολούμε αποκλειστικά και μόνο με τον Δημήτρη.Δεν τον στέλνομε πλέον στο σχολείο (αναγκαστήκαμε σε άλλη μετεγκατάσταση, λόγω της εργασίας της μητέρας του, γιατρός με ειδικότητα στην Γενική Ιατρική G.P. στο ΕΣΥ ). Τώρα ψάχνουμε πλέον τον δρόμο της εξόδου από την Ελλάδα (η οποία βρίσκει τον τρόπο να σε εξοντώνει όπου και να σε βρει) ίσως για την Αυστραλία, ή τον Καναδά ή την Νέα Ζηλανδία. Όπου βρεθεί κτάλληλη εργασία για την σύζυγό μου μια και εγώ θα συνεχίσω , όπου και να πάμε να ασχολούμε με τον Δημήτρη. .Ευχαριστούμε για τα όσα Δημοσιεύεις, μας δίνεις εκ νέου κουράγιο.Αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε απολύτως μόνοι, κάπου υπάρχουν άνθρωποι που περνούνε τα ίδια και καταλαβαίνουν. Σε ευχαριστούμε και πάλι.
Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011
Αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε απολύτως μόνοι, κάπου υπάρχουν άνθρωποι που ...
Έτσι τέλειωνε ένα σχόλιο που έλαβα χθες για την ανάρτηση "ΑΥΤΙΣΜΟΣ: τα όρια της απελπισίας (μέρος 2ο)"-το δημοσιεύω ολόκληρο πιο κάτω- και μου προκάλεσε το σοκ που χρειαζόμουν για να δραστηριοποιήσω ξανά το blog... Τελικά έχουμε όλοι την ανάγκη του άλλου... για να δίνει ο ένας κουράγιο στον άλλο....
ΤΑΝΙΑ εγώ σε ευχαριστώ....
O/H ΤΑΝΙΑ είπε...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Εμείς Τάνια και Χρήστο βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή. Ο μικρός είναι 9 χρονών και κάθε χρονιά οι βρυκόλακες που διψούν για το αίμα του παραμονεύουν. Τα πράγματα όπως Φαίνεται δεν έχουν αλλάξει, ούτε και θ'αλλάξουν. Επειδή δεν το θέλει κανένας άλλος εκτός από εμάς.
Για του λόγου το αληθές, http://odos-kastoria.blogspot.com/2010/05/blog-post_17.html
Γιώργος, Ξένια
Καστοριά
Γιώργο, Ξένια, Χρήστο και όλους όσους διαβάζουν αυτές τις γραμμές, είτε έχουν σχέση με τον Αυτισμό , είτε όχι (μακάρι κανείς να μην είχε τέτοιες εμπειρίες),σας ευχαριστώ εκ βάθους ψυχής, κατ αρχάς να κάνω μία διευκρίνηση, από κεκτημένη ταχύτητα χρησιμοποίσα το mail της συζύγου μου (από αυτό σας γράφω και πάλι) , είμαι ο πατέρας του Δημήτρη, Γιώργος είμαι και εγώ και σας γράφω από το Σουφλί Έβρου. Εμείς εδώ δυστηχώς, λόγω απόστάσεως από άλλες πόλεις (Αλέξ/πολη και Ορεστιάδα) δεν έχουμε ούτε εταιρείες , ούτε συλλόγους, ούτε τίποτα. Είμαστε απόλυτα μόνοι,Ότι κάνουμε το κάνουμε μόνοι. Κουράστηκα πλέον να παλεύω με το κράτος. Με έβαλε κάτω, με νίκησε, παραδόθηκα και είπα δεν θα ασχοληθώ άλλο μαζί σου. Με γνώμονα τα συναισθήματά μας και την αγάπη μας προς τον Δημήτρη, θα πορευτούμαι προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, ανέφερα και προχθές, προς τα πέρατα της γης, αρκεί να βρούμε κάτι καλλίτερο για το παιδί μας. Έχουμε το σθένος και το κουράγιο για νέους αγώνες, αλλά σε ανθρώπινα όρια. Στην Ελλάδα είναι σαν να βγαίνεις μπροστά στο τρένο και να προσπαθείς να το σταματήσεις. Μάλλον αυτοκτονείς (ψυχολογικά), δεν θα νικήσεις ποτέ, θα σε λιώσουν οι γραφειοκράτες, οι γραμματείς και οι φαρισσαίοι.Έχουμε χρέος και καθήκον να σταθούμε όρθιοι, να στηρίξουμε τα παιδιά μας, όσο μπορούμε με όλες μας τις δυνάμεις, κάτι θα πετύχουμε. Το δικό μου mail είναι tsiobgior@gmail.com
Δημοσίευση σχολίου